กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ในฝรั่งเศส มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อว่า พิคโคลา เธอเป็นเด็กหญิงที่น่าสงสารเพราะเธอไม่มีพ่อ เธออยู่กับแม่เพียง 2 คน ทั้งสองนั้นยากจนมาก เชื่อไหมครับว่าหนูน้อยพิคโคลาไม่เคยมีตุ๊กตาหรือของเล่นชนิดใดๆ เลย ชีวิตของเธอส่วนใหญ่ต้องต่อสู้กับความหนาวและความหิว
วันหนึ่ง คุณแม่ของหนูน้อยพิโคลาล้มป่วยจนลุกไม่ได้ หนูน้อยพิคโคลาจึงต้องทำงานทุกอย่างในบ้านเอง และต้องพยายามใช้เวลาให้มากที่สุด
ที่จะมากได้ ในการถักถุงเท้าให้เสร็จ เพื่อจะนำไปขายให้ได้เงินมาซื้ออาหารให้แม่และตนเอง น่าสงสารจริงๆ นะ ขณะที่นั่งถักถุงเท้าเพื่อเอาไปขาย หนูน้อยพิโคลาไม่มีถุงเท้าที่จะสวมใส่ จนเท้าทั้งสองข้างของเธอมีสีคล้ำๆ เนื่องมาจากความเย็นวันคริสต์มาสใกล้เข้ามา หนูน้อยพิคโคลาพูดกับคุณแม่ว่า "คุณแม่คะ ปีนี้คุณตาซานตาคลอส จะเอาอะไรมาให้เป็นของขวัญของหนูก็ไม่ทราบนะแม่? หนูไม่มีถุงเท้าที่จะแขวนไว้ที่เตาผิงเสียด้วยสิคะ เอ..หนูว่าหนูจะเอารองเท้าไม้วางไว้ที่หน้าเตาผิงแทน คงจะได้นะคะ"
"ลูกรักจ๊ะ แม่ว่าปีนี้เราอย่าพูดกันเรื่องของขวัญเลยนะ"
แม่พูด "ถ้าเพียงแต่เรามีขนมปังแต่พอกินเราก็ควรจะดีใจมากๆแล้ว" แต่หนูน้อยพิคโคลาไม่ยอมเชื่อว่าคุณตาซานตาคลอสจะลืมเธอ ถึงเย็นวันคริสต์มาส
พิคโคลาเอารองเท้าไม้ข้างหนึ่งของเธอไปวางไว้ที่พื้นหน้าเตาผิง แล้วจึงไปนอนด้วยความคิดว่า จะฝันหาคุณตาใจดีอ้วนๆใส่เสื้อสีแดง หนวดขาวๆ นั่งล้อเลื่อนลากด้วยกวางเรนเดียคนนั้น คุณแม่นั้นเล่า มองไปที่รองเท้าแล้วเศร้าใจ เพราะไม่รู้ว่าจะหาอะไรมาให้ลูก และคิดไปว่าลูกน้อยคงผิดหวังมากในตอนเช้า ถ้าไม่เห็นอะไรในรองเท้า แต่คุณแม่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
ได้แต่นั่งถอนใจ เช้าวันต่อมา หนูน้อยพิคโคลาตื่นนอนแต่เช้า รีบวิ่งไปยังรองเท้าไม้ข้างนั้น ในรองเท้านั้น พิคโคลาเห็นดวงตาแจ๋วแหววคู่หนึ่งกำลังจ้องมายังเธอ
อา...ใช่แล้ว มันเป็นตาของนกกระจอกเล็กๆ ตัวหนึ่ง (ซึ่งหนีความหนาว บินลงมาทางปล่องไฟ แล้วมานอนอยู่ในรองเท้าไม้หน้าเตาผิงนั้น) พิคโคลาดีใจเป็นที่สุด อุ้มนกน้อยขึ้นไปไว้ที่ทรวงอก
ร้องเพลงและเต้นรำไปมาด้วยความยินดีดูนี่ซิคะ ดูนี่ซิคะ คุณแม่ขา" เธอพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น "ของขวัญคริสต์มาสของหนูอยู่นี่ไงคะ คุณตาซานตาคลอสเอามาให้หนู"
พิคโคลาเต้นระบำไป ร้องเพลงไปอย่างมีความสุข พร้อมกับโอบอุ้มนกน้อยในอุ้งมือลูบไล้มันไปมาเบาๆตลอดฤดูหนาวอันยาวนานนั้น เธอเฝ้าทนุถนอม เลี้ยงดูนกกระจอกตัวนั้นเป็นอย่างดี เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ เธอเปิดหน้าต่างและปล่อยมันบินออกไป นกบินไปยังป่าใกล้ๆนั้น แต่มันไปแล้วไม่ไปลับ มันชอบที่จะบินกลับมาร้องด้วยเสียงอันไพเราะที่หน้าบ้านของหนูน้อยพิคโคลาเสมอๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น